Wyraz "ekslibris" pochodzi od łacińskich słów ex libris, co znaczy "z książek", w domyśle "z książek czyichś". Miewa zwykle postać niewielkiej, ozdobnej karteczki (naklejki), rzadziej stempla i jest umieszczany na wewnętrznej stronie okładki książki, będąc znakiem jej właściciela.W pewnych przypadkach uważany bywa nawet za substytut wizytówki. W Polsce najstarszy datowany ekslibris pochodzi z początku XVI w. Ekslibris jest najwłaściwszym i najszlachetniejszym sposobem oznaczenia własności książki, gdyż jako miniaturowe dzieło sztuki graficznej budzi uczucia estetyczne, będąc jednocześnie dowodem kultury jej właściciela. Istota ekslibrisu związana jest więc z umiłowaniem książki, z poziomem kulturalnym człowieka i podkreśla więź istniejącą między książką a jej właścicielem, którego imię i nazwisko widnieją na znaku graficznym ( Marian Jan Wojciechowski"Ekslibris godło bibliofila", Wrocław 1978) . Obecnie ekslibris jest zwykle dziełem artysty grafika pełniącym podwójną rolę w książce: znaku własnościowego i elementu ozdobnego. Współcześnie nastąpiło przesunięcie wagi ku jego walorom artystycznym, nadając mu rolę samodzielnego rodzaju twórczości. Niewielka kompozycja graficzna (różne są techniki wykonania tych małych dzieł: drzeworyt, linoryt, miedzioryt, sucha igła, akwaforta itp., a ostatnio nawet techniki komputerowe) zwykle jednak zawiera imię i nazwisko właściciela, bądź też inicjały, pseudonim lub godło (albo nazwę instytucji). Dobry ekslibris jest syntetycznym portretem właściciela.Ekslibris jest zwykle wykonywany na zamówienie właściciela książek. Bywa, że ta sama osoba zamawia kilka różnych znaków u różnych grafików (np. dla oznaczenia różnych działów księgozbioru) .Jest wyrazem szacunku dla książki, podkreślając więź między nią, a jej właścicielem. Oprócz tych swoich funkcji ekslibris bywa też przedmiotem zbierackiej pasji. *
*http://www.bu.kul.pl/art_10792.html